2. EL 6 ELS
  3. man-pages-pl
  4. mount(8)

Scroll to navigation

MOUNT(8) Podręcznik programisty linuksowego MOUNT(8)

NAZWA

mount - montuj system plików

SKŁADNIA

mount [-lhV]

mount -a [-fFnrsvw] [-t typ_systemu]
mount [-fnrsvw] [-o opcje [,...]] urządzenie | katalog
mount [-fnrsvw] [-t typ_systemu] [-o opcje] urządzenie katalog

OPIS

Wszystkie pliki dostępne w systemie UNIX są zorganizowane w jednym wielkim drzewie, hierarchii plików, zakorzenionej w /. Pliki te mogą być położone na wielu urządzeniach. Polecenie mount umożliwia przyłączenie systemu plików znajdującego się na danym urządzeniu do wielkiego drzewa plików. Odwrotnie, polecenie umount(8) powoduje odłączenie go.

Standardowa postać polecenia mount to


mount -t typ urządzenie katalog
Nakazuje jądru, by przyłączyło system plików znaleziony na danym urządzeniu (które jest typu typ) w zadanym katalogu. Poprzednia zawartość (jeśli istniała) i właściciel oraz prawa katalogu katalog stają się niewidzialne na czas przyłączenia (zamontowania) nowego systemu plików. W tym czasie ścieżka katalog odnosi się do korzenia systemu plików na podanym urządzeniu.

Trzy formy wywołania niczego faktycznie nie montują:


mount -h
wypisuje komunikat pomocy,

mount -V
wypisuje wersję, a samo
mount [-l] [-t typ]
pokazuje listę wszystkich zamontowanych systemów plików (typu typ). Opcja -l ujmuje w zestawieniu również etykiety (ext2, ext3 i XFS). Patrz niżej.

Od wersji 2.4.0 Linuksa możliwe jest ponowne zamontowanie części systemu plików w innym miejscu. Służy do tego wywołanie:


mount --bind stary_katalog nowy_katalog

System plików proc nie jest związany z żadnym urządzeniem specjalnym i podczas jego montowania zamiast nazwy urządzenia można użyć dowolnego słowa kluczowego, np. proc. (Zwyczajowy wybór none jest mniej udany: komunikat błędu `none busy' od umount może być mylący.)

Większość urządzeń jest wskazywanych przez nazwę pliku (specjalnego urządzenia blokowego), jak np. /dev/sda1, lecz istnieją inne możliwości. Na przykład w wypadku montowania NFS, urządzenie może wyglądać tak: knuth.cwi.nl:/dir. Specjalne urządzenie blokowe można wskazać podając etykietę wolumenu lub UUID (zob. opcje -L i -U poniżej).

Plik /etc/fstab (zobacz fstab(5)), może zawierać wiersze opisujące, jakie urządzenia gdzie są zazwyczaj montowane i przy użyciu jakich opcji. Plik ten może być używany na trzy sposoby:

(i) Polecenie


mount -a [-t typ]
(zwykle podawane w skryptach startowych) powoduje zamontowanie wszystkich systemów plików (danego typu) wymienionych w fstab, poza tymi, których wpisy zawierają słowo kluczowe noauto. Podanie opcji -F spowoduje, że mount się rozdzieli na kilka procesów, tak że systemy plików będą montowane równocześnie.

(ii) Podczas montowania systemu plików wymienionego w fstab, wystarczy podać tylko nazwę urządzenia lub tylko punkt montowania.

(iii) Tradycyjnie tylko superużytkownik może montować systemy plików. Jednak jeśli fstab w danym wierszu zawiera opcję user, to każdy może zamontować odpowiadający temu wpisowi system plików.

Tak więc, jeśli mamy wiersz


/dev/cdrom /cd iso9660 ro,user,noauto,unhide
to dowolny użytkownik może zamontować system plików iso9660 umieszczony na CD-ROM-ie, posługując się poleceniem

mount /dev/cdrom
lub

mount /cd
Szczegóły opisuje fstab(5). Tylko użytkownik, który zamontował system plików może ponownie go odmontować. Jeżeli zachodzi potrzeba, by odmontowywać mógł każdy, w odpowiednim wierszu fstab należy zamiast user wpisać users. Opcja owner przypomina opcję user, poza tym, że dany użytkownik musi być właścicielem odpowiedniego pliku specjalnego. Jest przydatna np. w przypadku /dev/fd jeśli skrypt zgłoszeniowy (login script) czyni danego użytkownika korzystającego z konsoli właścicielem tego urządzenia.

Programy mount i umount opiekują się listą obecnie zamontowanych systemów plików, znajdującą się w pliku /etc/mtab. Jeśli nie podano argumentów dla mount, to wypisywana jest ta lista. Gdy zamontowany jest system plików proc (powiedzmy, że w /proc), pliki /etc/mtab i /proc/mounts mają bardzo podobną zawartość. Pierwszy ma trochę więcej informacji, takich jak opcje montowania, lecz niekoniecznie jest aktualny. (zobacz opcję -n poniżej). Możliwe jest zastąpienie /etc/mtab dowiązaniem symbolicznym do /proc/mounts, ale w ten sposób tracona jest część danych, a szczególnie mniej wygodna będzie praca z urządzeniem loop.

OPCJE

Pełny zestaw opcji używanych przy wywoływaniu mount jest ustalany przez pobranie opcji dla danego systemu plików z fstab, a następnie zastosowanie wszelkich opcji podanych argumentem -o, a na koniec opcji -r lub -w, o ile istnieją.

Opcje dostępne dla polecenia mount:

Wypisuje wersję.
Wypisuje komunikat pomocy.
Tryb verbose (gadatliwy).
Jeżeli montowanie wymaga podania hasła, to jest ono czytane z deskryptora pliku num zamiast z terminala.
Montuje wszystkie systemy plików (zadanych typów) ujęte w fstab.
(Użyte w połączeniu z -a.) Dla każdego urządzenia tworzy nowy proces równoległy mount. Powoduje to równoległy przebieg montowania różnych urządzeń lub różnych serwerów NFS. Zaletą jest większa szybkość: także przekroczenia czasu dla NFS będą wyznaczane równolegle. Wadą jest to, że montowania wykonywane są w niezdefiniowanej kolejności. Nie można zatem zastosować tej opcji do równoczesnego montowania /usr i /usr/spool.
Powoduje wykonywanie wszystkiego poza faktycznym wywołaniem funkcji systemowej. Jeśli nie jest to oczywiste: ,,udaje'' to montowanie systemu plików. W połączeniu z flagą -v przydaje się do ustalenia, co usiłuje zrobić polecenie mount. Może być też używana do dodawania wpisów dla urządzeń, które zamontowano wcześniej z opcją -n.
Dokłada etykiety ext2, ext3 i XFS do wyjścia wypisywanego przez mount. Żeby opcja ta mogła działać, mount musi mieć prawo odczytu urządzania dyskowego (np. suid root). Etykietę dla ext2 i ext3 nadaje się za pomocą narzędzia e2label(8), zaś dla XFS - stosując xfs_admin(8).
Montuje bez zapisywania w /etc/mtab. Jest to niezbędne na przykład gdy /etc znajduje się na systemie plików tylko dla odczytu.
Toleruje nieodpowiednie opcje montowania, zamiast kończyć pracę niepowodzeniem. Powoduje to ignorowanie opcji montowania, które nie są obsługiwane przez dany system plików. Nie wszystkie systemy plików rozpoznają tę opcję. Istnieje ona dla wspomożenia linuksowego automountera opartego na autofs.
Montuje system plików w trybie tylko dla odczytu. Synonimem jest -o ro.
Montuje system plików w trybie odczytu i zapisu. Tak jest domyślnie. Synonimem jest -o rw.
Montuje partycję posiadającą podaną etykietę label.
Montuje partycję mającą podany uuid. Te dwie opcje wymagają istnienia pliku /proc/partitions (obecnego od wersji 2.1.116 Linuksa).
Argument występujący po -t jest używany do wskazania rodzaju systemu plików. Obecnie obsługiwane są : adfs, affs, autofs, coda, coherent, cramfs, devpts, efs, ext, ext2, ext3, hfs, hpfs, iso9660, jfs, minix, msdos, ncpfs, nfs, ntfs, proc, qnx4, reiserfs, romfs, smbfs, sysv, tmpfs, udf, ufs, umsdos, vfat, xenix, xfs, xiafs. Zauważ, że coherent, sysv i xenix są równoważne i że xenix oraz coherent zostaną kiedyś usunięte — należy zamiast nich stosować sysv. Od jądra wersji 2.1.21 typy ext i xiafs już nie istnieją.

Dla większości typów, jedyne, co robi program mount, to po prostu wywołuje funkcję systemową mount(2), i nie jest tu wymagana żadna szczegółowa wiedza o danym systemie plików. Jednakże dla kilku typów (jak np. nfs, smbfs, ncpfs) konieczny jest niezaplanowany kod. Kod dla nfs jest wbudowany, ale smbfs i ncpfs mają osobny program montujący. Żeby umożliwić jednolite traktowanie wszystkich typów, mount wywołany z typem TYP uruchamia program /sbin/mount.TYP (jeśli takowy istnieje). Ponieważ rozmaite wersje programu smbmount mają różne konwencje wywołań, być może /sbin/mount.smb będzie musiał być skryptem powłoki, który dobierze właściwe wywołanie.

Typ iso9660 jest domyślny. Jeśli nie poda się opcji -t lub jeśli podany zostanie typ auto, to typ systemu plików będzie wyszukiwany w superbloku. (Obsługiwane są adfs, bfs, cramfs, ext, ext2, ext3, hfs, hpfs, iso9660, jfs, minix, ntfs, qnx4, reiserfs, romfs, ufs, vxfs, xfs, xiafs) Jeśli test ten nie powiedzie się, mount próbuje odczytać plik /etc/filesystems, lub jeśli on nie istnieje, /proc/filesystems. Wypróbowane zostaną wszystkie wymienione tam systemy plików, poza tymi które są oznaczone jako "nodev" (np. devpts, proc i nfs).

Zauważ, że auto może być przydatne dla montowanych przez użytkownika dyskietek. Utworzenie pliku /etc/filesystems przydaje się do zmiany kolejności rozpoznawania (np. do próbowania vfat przed msdos) lub w przypadku stosowania modułu autoloadera. Uwaga: rozpoznawanie używa heurystyki (obecność odpowiedniej `magii') i może rozpoznać zły rodzaj systemu plików.

Można podać więcej niż jeden typ, w postaci listy rozdzielonej przecinkami. Lista typów systemów plików może być poprzedzona słowem no aby określić systemy plików, na których żadna akcja nie powinna być wykonywana. (Może to mieć znaczenie z opcją -a.)

Na przykład, polecenie:

mount -a -t nomsdos,ext
montuje wszystkie systemy plików poza tymi, które są typu msdos lub ext.
Opcje podaje się flagą -o, po której następuje oddzielony przecinkami ciąg opcji. Niektóre z tych opcji są użyteczne tylko jeśli pojawiają się w pliku /etc/fstab. Poniższe opcje dotyczą dowolnego montowanego systemu plików (choć nie każdy z systemów plików faktycznie je honoruje, np. opcja sync obecnie wpływa tylko na ext2, ext3 i ufs):
Wszelkie operacje wejścia/wyjścia dla tego systemu plików powinny być wykonywane asynchronicznie.
Przy każdym sięgnięciu do pliku aktualizuje czas dostępu zapisany w i-węźle. Tak jest domyślnie.
System plików może być montowany opcją -a.
Używa opcji domyślnych: rw, suid, dev, exec, auto, nouser i async.
Interpretuje specjalne urządzenia blokowe i znakowe na danym systemie plików.
Zezwala na uruchamianie binariów.
Nie wykonuje aktualizacji czasu dostępu w i-węźle położonym na tym systemie plików (np. w celu uzyskania szybszego dostępu do bufora wiadomości, co przyspiesza działanie serwerów grup dyskusyjnych).
Dany system plików może być montowany tylko jawnie (np. opcja -a nie spowoduje jego zamontowania).
Nie interpretuje specjalnych urządzeń blokowych ani znakowych na systemie plików.
Nie pozwala na uruchamianie żadnych binariów z tego systemu plików. Opcja ta może być użyteczna dla serwera, który ma systemy plików zawierające binaria dla architektur innych niż jego własna.
Nie pozwala na działanie bitów set-user-id i set-group-id. (Wygląda na bezpieczną, ale w rzeczywistości raczej taka nie jest jeśli zainstalowano suidperl(1).)
Zabrania zwykłemu użytkownikowi (tzn. innemu niż root) montowania systemu plików. Tak jest domyślnie.
Usiłuje ponownie zamontować już zamontowany system plików. Często używane do zmiany flag montowania systemu, szczególnie aby umożliwić zapis na systemach tylko dla odczytu. Nie zmienia urządzenia ani punktu montowania.
Montuje system plików w trybie tylko dla odczytu.
Montuje system plików w trybie odczytu i zapisu.
Umożliwia działanie bitom set-user-id i set-group-id.
Wszelkie operacje wejścia/wyjścia dla tego systemu plików powinny być wykonywane synchronicznie.
Pozwala na zamontowanie tego systemu plików przez zwykłego użytkownika. Opcja ta implikuje opcje noexec, nosuid, i nodev (chyba że są przesłaniane przez następne opcje, jak w linii user,exec,dev,suid).
Pozwala każdemu użytkownikowi na zamontowanie i odmontowanie tego systemu plików. Opcja ta implikuje opcje noexec, nosuid, i nodev (chyba że są przesłaniane przez następne opcje, jak w linii user,exec,dev,suid).
Określa używany algorymt kodowania. Używane w połączeniu z opcją loop.
Określa rozmiar klucza używanego w algorytmie kodowania. Używane w połączeniu z opcjami loop i encryption.

OPCJE MONTOWANIA SPECYFICZNE DLA RÓŻNYCH SYSTEMÓW PLIKÓW

Następujące opcje stosuje się tylko do określonych systemów plików. Uporządkowaliśmy je według systemu plików. Wszystkie występują po fladze -o.

Opcje montowania dla adfs

uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela i grupę plików w danym systemie plików (domyślnie: uid=gid=0).
Ustawia maskę praw dla, odpowiednio, 'właściciela' i 'innych' (domyślnie, odpowiednio: 0700 i 0077). Zobacz także /usr/src/linux/Documentation/filesystems/adfs.txt.

Opcje montowania dla affs

uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela i grupę korzenia systemu plików (domyślnie: uid=gid=0), lecz opcje uid lub gid bez podanej wartości pobierają uid i gid bieżącego procesu).
Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików.
Ustawia prawa wszystkich plików na wartość & 0777, nie zważając na oryginalne prawa. Dodaje prawa przeszukiwania dla katalogów, które mają prawo odczytu. Wartość jest podawana ósemkowo.
Nie dopuszcza do zmian w bitach ochrony systemu plików.
Ustawia uid i gid korzenia systemu plików na uid i gid punktu montowania, aż do pierwszego sync lub umount, a potem kasuje tę opcję. Dziwne...
Wypisuje informację o każdym pomyślnym montowaniu.
Przedrostek używany przed nazwą wolumenu, przy podążaniu za dowiązaniem.
Przedrostek (długości najwyżej 30), używany przed '/' przy podążaniu za dowiązaniem symbolicznym.
(Domyślnie: 2.) Liczba nieużytkowanych bloków na początku urządzenia.
Podaje jawnie lokalizację bloku korzenia (root block).
Podaje rozmiar bloku. Dozwolone wartości to 512, 1024, 2048, 4096.
Opcje te są przyjmowane, lecz są ignorowane. (Jednakże narzędzia przydziałów dyskowych (quota) mogą reagować na takie łańcuchy w /etc/fstab.)

Opcje montowania dla coherent

Brak.

Opcje montowania dla devpts

devpts jest pseudosystemem plików, tradycyjnie montowanym w /dev/pts. W celu uzyskania pseudoterminala, proces otwiera /dev/ptmx. Jest mu wówczas udostępniany numer pseudoterminala; podporządkowany pseudoterminal jest dostępny jako /dev/pts/<numer>.

uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela lub grupę nowotworzonych PTY według zadanych wartości. Jeśli nie podano żadnych, to zostaną nadane UID i GID procesu tworzącego. Na przykład, jeśli mamy grupę tty o GID=5, to gid=5 spowoduje, że nowotworzone PTY będą należeć do grupy tty.
Nadaje trybowi nowotworzonych PTY zadaną wartość. Domyślnie jest to 0600. Wartość mode=620 i gid=5 powoduje, że dla nowoutworzonych PTY będzie domyślnie "mesg y".

Opcje montowania dla ext

Brak. Zauważ, że system plików `ext' jest przedawniony. Nie używaj go. Od Linuksa wersji 2.1.21 kod źródłowy jądra nie zawiera już extfs.

Opcje montowania dla ext2

System plików `ext2' jest standardowym systemem plików Linuksa. Z powodu błędu jądra, może być montowany z dowolnymi opcjami montowania (poprawiono w Linuksie 2.0.4).

Ustala zachowanie dla funkcji systemowej statfs. Zachowanie minixdf to zwracanie w polu f_blocks całkowitej ilość bloków systemu plików, podczas gdy zachowaniem bsddf (które jest domyślne) jest odejmowanie nadmiarowych bloków używanych przez ext2 i niedostępnych dla przechowywania plików. Tak więc

% mount /k -o minixdf; df /k; umount /k
Filesystem   1024-blocks  Used Available Capacity Mounted on
/dev/sda6      2630655   86954  2412169      3%   /k
% mount /k -o bsddf; df /k; umount /k
Filesystem   1024-blocks  Used Available Capacity Mounted on
/dev/sda6      2543714      13  2412169      0%   /k

(Zauważ, że ten przykład pokazuje, że można dodać opcje wiersza poleceń do opcji podanych w /etc/fstab.)

Ustawia poziom sprawdzania. Gdy ustawiona jest przynajmniej jedna z tych opcji (a check=normal jest ustawiane domyślnie), podczas montowania sprawdzane są i-węzły i bitmapy bloków (co na dużym dysku może zabrać pół minuty lub coś koło tego i jest raczej nieprzydatne). Przy dokładnym (strict) sprawdzaniu, dealokacja bloków sprawdza, czy blok do zwolnienia leży w strefie danych.
Bez sprawdzania. Tak jest szybko. Najnowsze jądra nie mają już opcji sprawdzania - kontrola za pomocą e2fsck(8). ma więcej sensu.
Wypisuje informacje diagnostyczne przy każdym (re)montowaniu.
Definiuje zachowanie przy napotkaniu błędu. (Albo ignoruje błędy, zaznaczając tylko system plików jako błędny i kontynuując, albo ponownie montuje system plików na tylko do odczytu, albo panikuje i zatrzymuje system.) Domyślne ustawienie jest wpisane w superbloku systemu plików i może być zmienione za pomocą tune2fs(8).
Opcje te definiują, jaki identyfikator grupy (gid) otrzyma nowo utworzony plik. Gdy ustawiony jest grpid, to pobiera gid katalogu, w którym jest utworzony; w przeciwnym wypadku (domyślnie) bierze fsgid bieżącego procesu, chyba że katalog ma ustawiony bit setgid, wówczas pobiera gid katalogu rodzicielskiego i dodatkowo otrzymuje bit setgid, jeśli sam jest katalogiem.
System plików ext2 rezerwuje pewną ilość wolnego miejsca (domyślnie 5%, zobacz mke2fs(8) i tune2fs(8)). Opcje te określają, kto może używać zarezerwowanych bloków. (Ogólnie: każdy, kto ma podany uid lub należy do podanej grupy.)
Zamiast bloku 1, jako superbloku używa bloku n. Może to być przydatne, gdy system plików został uszkodzony. Zazwyczaj kopie superbloku znajdują się co 8192 bloków: w bloku 1, 8193, 16385, ... (Dlatego na dużym systemie plików istnieją setki, lub nawet tysiące kopii superbloku. Od wersji 1.08, mke2fs ma opcję -s (sparse superblock), redukującą liczbę zapasowych superbloków, a od wersji 1.15 jest ona domyślna. Zauważ, że może to oznaczać, że systemy plików typu ext2 stworzone przez nowe mke2fs nie mogą być montowane do zapisu pod Linuksem 2.0.*.) Liczba bloków podawana jest w jednostkach 1k. Dlatego, aby użyć logicznego bloku 32768 na systemie plików z blokami o rozmiarze 4k, należy podać "sb=131072".
Opcje te są przyjmowane, lecz ignorowane.
Wyłącza 32-bitowe UID-y i GID-y w celu zachowania zgodności ze starszymi jądrami, które przechowują i oczekują wartości 16-bitowych.

Opcje montowania dla ext3

System plików `ext3' jest wersją systemu ext2, uzupełnioną o dziennik (journal). Przyjmuje takie same opcje jak ext2 oraz dodatkowo:

Aktualizuje dziennik systemu plików ext3 do obecnego formatu.
Jeżeli dziennik już istnieje, ta opcja jest ignorowana. W przeciwnym wypadku, określa numer i-węzła, który reprezentuje dziennik systemu plików ext3; ext3 utworzy nowy dziennik, nadpisując starą zawartość pliku, który zajmuję i-węzeł o numerze inum.
Podczas montowania nie ładuje dziennika systemu plików ext3.
Określa tryb zapisywania dziennika dla plików. Dziennik dla metadanych zawsze jest tworzony.
Wszystkie dane są zapisywane do dziennika zanim zostaną zapisane do głównego systemu plików.
Domyślny tryb. Wszystkie dane są zapisywane bezpośrednio do głównego systemu plików zanim ich metadane zostaną zapisane do dziennika.
Nie jest zachowywany porządek danych - mogą one zostać zapisane do głównego systemu plików po zapisaniu metadanych do dziennika. Data ordering is not preserved - data may be written into the main file system after its metadata has been committed to the journal. Chodzą słuchy, że jest to opcja zapewniająca największą wydajność. Zachowuje integralność systemu plików, jednakże po krachu systemu i odtwarzaniu dziennika w plikach mogą się pojawić stare dane.

Opcje montowania dla fat

(Uwaga: fat nie jest odrębnym rodzajem systemu plików, ale wspólną częścią systemów plików msdos, umsdos i vfat.)

Ustawia rozmiar bloku (domyślnie 512).
uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików (domyślnie: uid i gid bieżącego procesu).
Ustawia umask (maskę bitową praw, które nie występują). Domyślnie przyjmuje się wartość umask bieżącego procesu. Wartość jest podawana ósemkowo.
Można wybrać trzy stopnie:
Akceptowane i równoważne sobie są zarówno wielkie, jak i małe litery. Części długich nazw są obcinane (np. verylongname.foobar staje się verylong.foo), początkowe i wtrącone spacje są akceptowane jako część nazwy (nazwa i rozszerzenie).
Podobnie jak "relaxed", lecz wiele znaków specjalnych (jak *, ?, <, spacje, itp.) jest odrzucanych. Tak jest domyślnie.
Jak "normal", lecz nazwy nie mogą zawierać długich części i znaków specjalnych, które czasem są używane pod Linuksem, lecz nie są akceptowane przez MS-DOS (+, =, spacje itp.)
Ustawia stronę kodową do konwersji znaków krótkiej nazwy w systemach plików FAT i VFAT. Domyślnie stosowana jest strona kodowa 437.
System plików fat może dokonywać konwersji CRLF<-->NL (format tekstowy MS-DOS na format tekstowy UNIX) w jądrze. Dostępne są następujące tryby konwersji:
brak konwersji. Domyślne.
Konwersja CRLF<-->NL wykonywana dla wszystkich plików.
Konwersja CRLF<-->NL dla wszystkich plików, które nie mają "ogólnie znanego rozszerzenia binarnego". Listę znanych rozszerzeń można znaleźć na początku fs/fat/misc.c (w wersji 2.0, na liście są: exe, com, bin, app, sys, drv, ovl, ovr, obj, lib, dll, pif, arc, zip, lha, lzh, zoo, tar, z, arj, tz, taz, tzp, tpz, gz, tgz, deb, gif, bmp, tif, gl, jpg, pcx, tfm, vf, gf, pk, pxl, dvi).

Programy, które dokonują obliczonych lseek-ów, nie będą zadowolone z konwersji. Niektórzy ludzie utracili dane przez tę translację. Strzeżcie się!

Dla systemów zamontowanych w trybie binarnym, dostępne są narzędzia konwersji (fromdos/todos).

Wymusza na sterowniku stosowanie modułu CVF (Compressed Volume File) cvf_moduł zamiast automatycznego wykrywania. Jeżeli jądro obsługuje kmod, to opcja cvf_format=xxx steruje także ładowaniem na żądanie modułu CVF.
Opcja przekazywana do modułu CVF.
Włącza flagę debug. Wypisana zostanie wersja i lista parametrów systemu plików (te dane wypisywane są też jeśli parametry są niespójne).
Określa fat 12-, 16- lub 32-bitowy. To przesłania procedurę automatycznego wykrywania typu FAT. Używaj ostrożnie!
Zestaw znaków używany do konwersji między znakami 8-bitowymi a 16-bitowymi znakami Unikodu. Domyślnym jest iso8859-1. Długie nazwy plików są przechowywane na dysku w formacie Unicode.
Włącza flagę quiet (cicho). Próby chown lub chmod nie zwracają błędów, chociaż się nie udają. Używaj ostrożnie!
Różne bezmyślne próby wymuszenia konwencji Uniksa lub DOS-u na systemie plików FAT.

Opcje montowania dla hpfs

uid=wartość i gid=wartość
Ustawia właściciela i grupę wszystkich plików (domyślnie: uid i gid bieżącego procesu).
Ustawia umask (maskę bitową praw, które nie występują). Domyślnie używany jest umask bieżącego procesu. Wartość podawana jest ósemkowo.
Konwertuje wszystkie nazwy plików na małe litery lub pozostawia bez zmian. (Domyślnie: case=lower.)
Dla conv=text, usuwa losowe znaki CR (konkretnie wszystkie, po których występuje NL) podczas odczytu pliku. Dla conv=auto, wybiera mniej lub bardziej losowo między conv=binary i conv=text. Dla conv=binary, po prostu czyta to, co jest w pliku. Tak jest domyślnie.
Nie przerywa montowania gdy zawiodą pewne kontrole spójności.

Opcje montowania dla iso9660

Normalne nazwy plików iso9660 pojawiają się w formacie 8.3 (tzn. występują DOS-owe ograniczenia długości nazw plików), a w dodatku wszystkie znaki pisane są wielkimi literami. Poza tym nie ma pola właściciela, ochrony, liczby dowiązań, zastrzeżeń dla urządzeń znakowych/blokowych, itd.

Rozszerzeniem iso9660 jest Rock Ridge, który udostępnia wszystkie te uniksopodobne właściwości. Najprościej mówiąc, dla każdego wpisu katalogowego istnieją w nim rozszerzenia, które uzupełniają wszystkie informacje. Gdy używane jest Rock Ridge, system plików jest nieodróżnialny od normalnego uniksowego systemu plików (poza tym, że jest tylko do odczytu, oczywiście).

Wyłącza korzystanie z rozszerzeń Rock Ridge, nawet jeśli są dostępne. Zob. map.
Wyłącza korzystanie z rozszerzeń Joliet firmy Microsoft, nawet jeśli są dostępne. Zob. map.
Z check=relaxed, nazwa pliku przed dokonywaniem podglądu jest najpierw przekształcana na małe litery. Prawdopodobnie ma to znaczenie tylko razem z norock i map=normal. (Domyślnie: check=strict.)
uid=wartość i gid=wartość
Nadaje wszystkim plikom systemu plików wskazany identyfikator użytkownika i grupy, być może przesłaniając informacje znalezione w rozszerzeniach Rock Ridge. (Domyślnie: uid=0,gid=0.)
Dla wolumenów typu innego niż Rock Ridge, normalna translacja nazwy odwzorowuje wielkie litery ASCII na małe, porzuca kończące `;1' i zamienia `;' na `.'. Z map=off nie jest dokonywana konwersja nazw. Zobacz norock. (Domyślnie: map=normal.) map=acorn jest podobne do map=normal, ale stosuje także rozszerzenia Acorn, jeśli występują.
Dla wolumenów typu innego niż Rock Ridge, nadaje wszystkim plikom wskazane prawa. (Domyślnie: prawa dla odczytu dla wszystkich.) Od Linuksa 2.1.37 nie trzeba już podawać trybu dziesiętnie. (Tryb ósemkowy jest wskazywany przez 0 na początku).
Pokazuje również pliki ukryte i związane.
Ustawia rozmiar bloku we wskazanym wolumenie. (Domyślnie: block=1024.)
(Domyślnie: conv=binary.) Od Linuksa 1.3.54 opcja ta już nie działa. (A niebinarne ustawienia bywały bardzo niebezpieczne, często prowadziły do milczącego niszczenia danych).
Jeśli starszy bajt długości pliku zawiera inne śmieci, warto ustawić tę opcję montowania, aby był ignorowany. Powoduje to, że maksymalny rozmiar pliku nie może być większy niż 16MB. Opcja `cruft' jest ustawiana automatycznie jeśli cały CDROM ma dziwny rozmiar (ujemny lub większy niż 800 MB). Jest też ustawiana, gdy numery sekwencyjne wolumenu są inne niż 0 lub 1.
Wybiera numer sesji na CD wielosesyjnych. (Od 2.3.4.)
Sesja zaczyna się od sektora xxx. (Od 2.3.4.)

Opcje montowania dla miniksa

Brak.

Opcje montowania dla msdos

Zobacz opcje dla FAT. Jeśli system plików msdos wykryje niespójność, zgłasza błąd i ustawia system plików na tylko dla odczytu. System plików może być znowu dostępny do zapisu przez ponowne zamontowanie.

Opcje montowania dla ncp

Tak jak przy nfs, implementacja ncp oczekuje binarnego argumentu (struct ncp_mount_data) funkcji systemowej mount. Argument ten jest konstruowany przez ncpmount(8), a bieżąca wersja mount (2.6h) nic nie wie o ncp.

Opcje montowania dla nfs

Zamiast tekstowych napisów opcji, przetwarzanych przez jądro, system plików nfs oczekuje binarnych argumentów typu struct nfs_mount_data. Program mount sam z siebie przetwarza następujące opcje (postaci `cecha=wartość') i wstawia je do wymienionej struktury: rsize=n, wsize=n, timeo=n, retrans=n, acregmin=n, acregmax=n, acdirmin=n, acdirmax=n, actimeo=n, retry=n, port=n, mountport=n, mounthost=nazwa, mountprog=n, mountvers=n, nfsprog=n, nfsvers=n, namlen=n. Opcja addr=n jest akceptowana, lecz ignorowana. Rozpoznawane są również następujące opcje logiczne, które mogą być poprzedzane słowem no: bg, fg, soft, hard, intr, posix, cto, ac, tcp, udp, lock. Szczegóły można znaleźć w nfs(5).

Szczególnie użyteczne opcje obejmują

Uczyni to połączenie nfs dużo szybszym niż z domyślnym buforem wielkości 1024. (NFSv2 nie działa z większymi wartościami rsize i wsize.)
Program sięgający do pliku na zamontowanym systemie plików NFS zawiesi się, gdy serwer padnie. Procesu takiego nie da się przerwać ani zabić, chyba że podano również intr. Gdy serwer NFS stanie się znowu aktywny, program będzie kontynuował bez przeszkód od miejsca, w którym był. Prawdopodobnie tego właśnie chcesz.
Opcja ta pozwala jądru na kończenie prób po upłynięciu zadanego limitu czasu (timeout) jeśli serwer nfs nie odpowiada przez jakiś czas. Czas podaje się za pomocą timeo=time. Opcja ta jest użyteczna, jeśli serwer nfs czasem nie odpowiada lub jest w trakcie ponownego uruchamiania w momencie gdy jakiś proces próbuje uzyskać leżący na nim plik. Zwykle po prostu powoduje mnóstwo kłopotów.
Nie stosuje blokowania. Nie uruchamia procesu lockd(8).

Opcje montowania dla ntfs

Zestaw znaków stosowany przy zwracaniu nazw plików. W przeciwieństwie do VFAT, NTFS eliminuje nazwy zawierające znaki nie dające się przekształcić.
Do konwersji nazw plików stosuje UTF-8.
Dla 0 (lub `no' albo `false') nie używa specjalnych kodowania nieznanych znaków Unikodu. Dla 1 (lub `yes' albo `true') lub 2 używa 4-bajtowych sekwencji specjalnych w stylu vfat zaczynających się od ":". Liczba 2 oznacza kodowanie little-endian, a 1 - kodowanie big-endian z odwróconymi bajtami.
jeśli jest włączone (posix=1), to system plików rozróżnia wielkie i małe litery. Nazwy zastępcze 8.3 są przedstawiane jako dowiązania twarde, a nie pomijane.
uid=wartość, gid=wartość i umask=wartość
Ustawia prawa plików dla danego systemu. Domyślnie ich właścicielem jest root i nikt inny nie może ich czytać.

Opcje montowania dla systemu proc

uid=wartość i gid=wartość
Opcje te są rozpoznawane, lecz o ile wiem, nie mają żadnego efektu.

Opcje montowania dla reiserfs

Opcje montowania systemu reiserfs są bardziej dokładnie opisane pod adresem http://www.namesys.com/mount-options.html.

Mówi wersji 3.6 oprogramowania reiserfs, aby zamontowała wersję 3.5 systemu plików, używając formatu 3.6 dla nowoutworzonych plików. Ten system plików nie będzie już zgodny z wersją 3.5 narzędzi reiserfs.
Wybiera funkcję mieszającą (haszującą) do znajdowania plików w katalogach.
Funkcja haszująca autorstwa Yury Yu. Rupasova. Jest szybka i zachowuje lokalizację, mapując nazwy plików bliskie w porządku leksykograficznym na bliskie sobie wartości funkcji. Z powodu wysokiego prawdopodobieństwa kolizji w haszowaniu, ta opcja nie powinna być używana.
Funkcja Davis-Meyera zaimplementowana przez Jeremy'ego Fitzhardinge'a. Używa mieszania permutującego bity w nazwie pliku. Wykazuje dużą losowość wyników i teoretycznie małe prawdopodobieństwo kolizji. Może być używana, jeżeli funkcja r5 powoduje błędy EHASHCOLLISION.
Zmodyfikowana wersja funkcji rupasov. Używana domyślnie i jest najlepszym wyborem, jeżeli system plików nie zawiera dużych katalogów i niezwykłych nazw plików.
Powoduje, że mount wykryje, która funkcja mieszająca jest używana, sprawdzając właśnie montowany system plików, i zapisze tę informację w superbloku systemu reiserfs. Ta opcja jest użyteczna przy pierwszym montowaniu systemu plików o starym formacie.
Stroi mechanizm przydzielania bloków. Może powodować w pewnych okolicznościach poprawienie wydajności systemu.
Stroi mechanizm przydzielania bloków. Może powodować w pewnych okolicznościach poprawienie wydajności systemu.
Wyłącza algorytm przydzielania granicznego wymyślony przez Yury'ego Yu. Rupasova. Może powodować w pewnych okolicznościach poprawienie wydajności systemu.
Wyłącza dziennik. Może w pewnych sytuacjach spowodować nieznaczne podniesienie wydajności systemu kosztem utracenia szybkiego odzyskiwania danych po krachu systemu. Nawet jeśli ta opcja jest włączona, reiserfs wciąż przeprowadza wszystkie operacje związane z dziennikiem, ale go nie zapisuje. Prace przy implementacji opcji nolog wciąż trwają.
Domyślnie reiserfs przechowuje małe pliki i `końcówki plików' bezpośrednio w swoim drzewie. Jest to zachowanie mylące dla nie których narzędzi użytkowych takich jak LILO(8). Ta opcja wyłącza pakowanie plików do drzewa.
Powtarza transakcje zapisane w dzienniku, ale nie montuje systemu plików. Głównie używane przez reiserfsck.
Opcje remontowania, która pozwala na rozszerzenie partycji reiserfs. Z tą opcją reiserfs przyjmuje, że na urządzeniu jest liczba bloków. Opcja jest używana z urządzeniami zarządzanymi przez menedżera logicznych woluminów (LVM). Istniej specjalne narzędzie resizer, które można pobrać z ftp://ftp.namesys.com/pub/reiserfsprogs.

Opcje montowania dla romfs

Brak.

Opcje montowania dla systemu smb

Tak jak nfs, implementacja smb oczekuje binarnego argumentu (struct smb_mount_data) do funkcji systemowej mount. Argument ten jest konstruowany przez smbmount(8) a bieżąca wersja mount (2.9w) nie wie nic o smb.

Opcje montowania dla sysv

Brak.

Mount options for tmpfs

Poniższe parametry akceptują przyrostek k, m lub g dla Ki, Mi, Gi (binarne kilo, mega oraz giga) i mogą być zmienione w czasie ponownego montowania.

Nadpisuje domyślny rozmiar sustemu plików. Rozmiar może być podany w bajtach i jest zaokrąglany do stron. Domyślną wartością jest połowa rozmiaru pamięci.
Ustawia liczbę bloków.
Ustawia liczbę węzłów.
Określa początkowe prawa dostępu głównego katalogu.

Opcje montowania dla udf

Ustawia domyślną grupę.
Ustawia domyślne umask.
Ustawia domyślnego użytkownika.
Pokazuje pliki, które inaczej byłyby ukryte.
Pokazuje na listach pliku usunięte.
Ustawia ścisłą zgodność (nieużywane).
(nieużywane).
(nieużywane).
Ustawia rozmiar bloku. (Może nie działać, chyba że 2048.)
Pomija rozpoznawanie numeru sekwencyjnego wolumenu.
Ustawia sesję CD-ROM licząc od 0. Domyślnie: ostatnia sesja.
Przesłania położenie standardowego zakotwiczenia (anchor). Domyślnie: 256.
Przesłania położenie VolumeDesc. (nieużywane)
Przesłania położenie PartitionDesc. (nieużywane)
Ustawia ostatni blok systemu plików.
Przesłania położenie bloku zestawu plików (fileset block). (nieużywane)
Przesłania położenie katalogu głównego). (nieużywane)

Opcje montowania dla ufs

UFS jest systemem plików szeroko wykorzystywanym w różnych systemach operacyjnych. Problem stanowią różnice pomiędzy implementacjami. Cechy niektórych z nich są nieudokumentowane, tak więc trudno rozpoznać automatycznie typ ufs. Z tego powodu użytkownik musi określić typ ufs za pomocą opcji montowania. Możliwe wartości to:
Stary format ufs, jest to typ domyślny, tylko do odczytu.
44bsd
Dla systemów plików utworzonych przez system typu BSD (NetBSD,FreeBSD,OpenBSD).
Dla systemów plików utworzonych przez SunOS lub Solaris na komputerze Sparc.
Dla systemów plików utworzonych przez Solaris na x86.
Dla systemów plików utworzonych przez NeXTStep (na stacji roboczej NeXT) (obecnie tylko do odczytu).
Dla CD-ROM-ów NextStep (block_size == 2048), tylko do odczytu.
Dla systemów plików utworzonych przez OpenStep (obecnie tylko do odczytu).
Ustala zachowanie w przypadku błędu:
Jeśli napotkano błąd, powoduje panikę jądra.
[lock|umount|repair]
Te opcje montowania teraz nic nie robią: po napotkaniu błędu wypisują tylko komunikat na konsoli.

Opcje montowania dla umsdos

Zobacz opcje dla msdos. Opcja dotsOK jest jawnie ubijana przez umsdos.

Opcje montowania dla vfat

Przede wszystkim, rozpoznawane są wszystkie opcje dla fat. Opcja dotsOK jest jawnie ubijana przez vfat. Pnadto istnieją

Tłumaczy nieobsługiwane znaki Unikodu na specjalne sekwencje unikowe. To umożliwia wykonywanie kopii zapasowych i odtwarzanie plików o nazwach, utworzonych ze znakami Unikodu. Bez tej opcji, w wypadku braku możliwości konwersji używane jest '?'. Znakiem unikowym jest ':', ponieważ na systemie vfat jest w innych wypadkach niedozwolony. Sekwencja specjalna, która byłaby użyta dla znaku u, gdzie u jest znakiem Unikodu to: ':', (u & 0x3f), ((u>>6) & 0x3f), (u>>12).
Pozwala, by dwa pliki miały nazwy różniące się tylko wielkością liter.
Zanim zacznie próbować nazwa~nr.roz najpierw próbuje zrobić krótką nazwę bez numeru kolejnego.
UTF8 jest systemem plików bezpiecznego 8-bitowego kodowania Unikodu, który jest wykorzystywany przez konsolę. Tą opcją można go włączyć dla danego systemu plików. Jeśli zostanie ustawione `uni_xlate', UTF8 jest wyłączane.

Opcje montowania dla xenixa

Brak.

Opcje montowania dla xfs

Ustawia preferowany rozmiar buforowanego wejścia/wyjścia (domyślnie 64K). rozmiar musi być wyrażony jako logarytm (o podstawie 2) pożądanego rozmiaru I/O. Poprawnymi wartościami tej opcji są 14 do 16, włącznie (tzn. 16K, 32K i 64K bajtów). Na komputerach z 4K rozmiarem strony, 13 (8K bajtów) jest również poprawnym rozmiarem. Preferowany rozmiar buforowanego I/O można też zmieniać dla poszczególnych plików, korzystając z funkcji systemowej ioctl(2).
Włącza wyróżnione zdarzenia DMAPI (Data Management API).
Ustala liczbę buforów pamięciowych dziennika (in-memory log buffers). Poprawne są liczby z zakresu 2-8, włącznie. Domyślna wartość to 8 buforów dla systemów plików z blokiem o rozmiarze 64K, 4 bufory dla systemów o bloku 32K, 3 bufory dla systemów o bloku 16K, i 2 bufory dla wszystkich innych konfiguracji. Zwiększanie liczby buforów może poprawić wydajność przy niektórych obciążeniach roboczych kosztem pamięci wykorzystywanej na dodatkowe bufory i związane z nimi struktury sterujące.
Ustawia wielkość każdego z buforów pamięciowych dziennika (in-memory log buffers). Poprawne wartości to 16384 (16K) i 32768 (32K). Domyślna wartość dla komputerów o więcej niż 32MB pamięci to 32768, komputery o mniejszej pamięci stosują domyślnie 16384.
Używa zewnętrznego dziennika (rejestru metadanych) i/lub urządzenia czasu rzeczywistego. System plików XFS ma do trzech części: sekcji danych, sekcji dziennika i sekcji czasu rzeczywistego. Sekcja czasu rzeczywistego jest opcjonalna, a sekcja dziennika może być osobna od sekcji danych albo może być w niej zawarta. Bliższe informacje podaje xfs(5).
Alokacja danych nie będzie wyrównywana na granicach jednostki paskowej (stripe unit).
Podczas odczytu pliku nie są aktualizowane znaczniki czasu dostępu.
System plików zostanie zamontowany bez uruchamiania odzyskiwania dziennika. Jeśli system ten nie był poprawnie odmontowany, to możliwe, że montowany w trybie norecovery będzie niespójny. Część plików lub katalogów może z tego powodu być niedostępna. Systemy plików przy włączeniu trybu norecovery muszą być montowane tylko do odczytu albo montowanie się nie powiedzie.
Powoduje, że zapisy do plików otwartych z ustawioną flagą O_SYNC będą się zachowywać jakby zamiast niej użyto flagi O_DSYNC. Może to dać lepszą wydajność bez naruszenia bezpieczeństwa danych. Jednakże, jeśli działa ta opcja, to w przypadku załamania się systemu mogą zostać utracone aktualizacje znaczników czasu z O_SYNC.
Włączenie systemu rozliczania udziałów dyskowych (quota) użytkowników i wymuszenie (opcjonalnie) limitów.
Włączenie systemu rozliczania udziałów dyskowych (quota) grup i wymuszenie (opcjonalnie) limitów.
Stosowane do określenia jednostki i szerokości paska dla urządzenia RAID lub wolumenu paskowego. Wartość musi być podana jako liczba 512-bajtowych bloków. Jeśli nie podano tej opcji, a system plików został utworzony na wolumenie paskowym lub podczas korzystania z mkfs podano szerokość albo jednostkę paska dla urządzenia RAID, to funkcja systemowa mount odtworzy tę wartość z superbloku. Dla systemów plików utworzonych bezpośrednio na urządzeniach RAID, opcji tych można użyć do przesłonięcia informacji z superbloku jeśli po stworzeniu systemu zmienił się odnośny układ dysku. Jeśli podano sunit, to opcja swidth jest wymagana i musi być wielokrotnością wartości sunit.

Opcje montowania dla xiafs

Brak. Chociaż xiafs nic nie dolega, nie jest on używany zbyt często i nie jest rozwijany. Prawdopodobnie nie powinno się go używać. Od Linuksa wersji 2.1.21 xiafs nie występuje już w kodzie źródłowym jądra.

URZĄDZENIE LOOP

Kolejnym możliwym typem jest montowanie poprzez urządzenie loop. Na przykład, polecenie

  mount /tmp/fdimage /mnt -t msdos -o loop=/dev/loop3,blocksize=1024

skonfiguruje urządzenie loop /dev/loop3 tak, by odpowiadało plikowi /tmp/fdimage, i zamontuje je w /mnt. Ten typ montowania zna trzy opcje, konkretnie loop, offset i encryption, które są w rzeczywistości opcjami dla losetup(8). Jeśli nie podano jawnie urządzenia loop (lecz tylko opcję `-o loop'), to mount spróbuje znaleźć jakieś nieużywane urządzenie loop i użyć go. Jeśli nie jest się tak niemądrym, by zrobić /etc/mtab dowiązaniem symbolicznym do /proc/mounts, to każde urządzenie loop przydzielone przez mount zostanie zwolnione przez umount. Można też zwalniać urządzenie loop ręcznie, stosując `losetup -d' -- zobacz losetup(8).

PLIKI

/etc/fstab tabela systemów plików
/etc/mtab tabela zamontowanych systemów plików
/etc/mtab~ plik blokujący
/etc/mtab.tmp plik tymczasowy

ZOBACZ TAKŻE

mount(2), umount(2), fstab(5), umount(8), swapon(8), nfs(5), xfs(5), e2label(8), xfs_admin(8), mountd(8), nfsd(8), mke2fs(8), tune2fs(8), losetup(8)

BŁĘDY

Jest możliwe, że uszkodzony system plików spowoduje załamanie systemu.

Niektóre linuksowe systemy plików nie obsługują -o sync (systemy ext2 i ext3 obsługują synchroniczne odświeżania (updates) (a la BSD), gdy zostaną zamontowane z opcją sync).

Opcja -o remount może nie być w stanie zmienić parametrów montowania (np. wszystkie parametry ext2fs, poza sb, dają się zmieniać przy ponownym montowaniu, lecz nie można zmienić gid czy umask dla fatfs).

HISTORIA

Polecenie mount pojawiło się w wersji 5 AT&T UNIX.

14 września 1997 Linux 2.0